می‌ترسم،
می‌ترسم که بیایی و من در این ولوله تو را نبینم.
می‌ترسم که بیایی و نگاهم را از تو بدزدند.
می‌ترسم که بیایی و من به خود مشغول باشم.
می‌ترسم که بیایی و من در این همهمه صدایت را نشنوم.

نازنینم، تو را به آن طره‌ی مشکینت،
وقتی به این سو می‌آیی، نامم را صدا بزن.
نامم را صدا بزن و
مگذار که هیاهوی این مردمان، حسرت دیدن تو را بر دلم بگذارد

 خدایا من در کلبه فقیرانه خود چیزی دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری 

 من همچون توئی دارم و تو همچون خودی نداری

در مشرق عشق دشت خورشید تویی
                 در باغ نگاه یاس امید توی

                             در بین هزار پونه آن کس که مرا
                                           چون روح نسیم زود فهمید تویی

 

 

اگر با من یکی باشی و عشقم را به بازی نگیری

مطمئن باش که هرگز عشقت را به تاج و نا امیدی نخواهم برد

پش از مردن چه خواهم شد نمی دانم نمی خواهم بدانم کوزه گرازخاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش و او یک ریز پی در پی

دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشاردو فریاد صدایم گوش ها را به ستوه آورد و خواب خفتگان را آشفته و آشفته تر سازد بدیسان بشکند در من سکوت مرگبارم را 

یک نفر هست که مرا میفهمد

رنگ دلتگی چشمان مرا می فهمد

دلم از تشنگی عشق کویری شده است

 و دلش حسرت باران مرا میفهمد

یک نفر هست که خودش سبز ترین خاطرهاست

و غم سرد گلستان مرا میفهمد

یک نفر هست که همیشه صمیمانه و سبز

غزل بی سرو سامان مرا میفهمد

تا در این دهر دیده کردم باز
گل غم در دلم شکفت به ناز
بر لبم تا که خنده پیدا شد
گل او هم به خنده ای وا شد
هر چه بر من زمانه می ازود
گل غم را از آن نصیبی بود
همچو جان در میان سینه نشست
رشته عمر ما به هم پیوست
چون بهار جوانیم پژمرد
گفتم این گل ز غصه خواهد مرد
یا دلم را چو روزگار شکستی هست
می کنم چون درون سینه نگاه
آه از این بخت بد چه بینم آه
گل غم مست جلوه خویش است
هر نفس تازه روتر از پیش است
زندگی تنگنای ماتم بود
گل گلزار او همین غم بود
او گلی را به سینه من کاشت
که بهارش خزان نخواهد داشت
 

  کنار آشنایی تو آشیانه می کنم

                                   فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم

کسی سوال می کند به خاطر چه زنده ای

                                 و من برای زندگی ترا بهانه می کنم

 مسافر غریب من ... جاده زندگیت کجاست .. بگو که مقصدت دل ... تو خونه فرشته هاست ... چه قصه ها گفتی برام از روزگار لعنتی ... گفتی دیگه خسته شدم .. از عشقای دروغکی .. سفر یه جور شکایته به خنده های دیگرون .. چی من دلم میخواست بگه ... بمون ... بمون ... کنار من بمووووون ...
حرفهای من ، هنوز ناتمام .. تا نگاه میکنم وقت رفتنه ... بازهم همون حکایت همیشگی .. شاید پیش از اون که باخبر بشم ... لحظه عظیمت تو آغاز میشود...
تو کوله بار خستگی که پر شده از خاطره ... یه قلبی هست که میشکنه ... ؟؟؟ بهونه میکنه دلت .. این روزها از نگاه تو ..بهت میگه یه حس کور ... از این بیچاره دل بکن .. از این بیچاره دل بکن ...دیو فریب سرنوشت میخواد تو رو جدا کنه ، یکی میگه کاشکی نره ... منم میگم خداکنه .. منم میگم .. خداکنه

برو ای هم بغض بارانم ...
برو ای همسفر جاده های سرد...
برو ای همدرد گریه ... هم بغض بارانم
خدا حافظ .. خدا حافظ ...
برو نگاهم بدرقه راهت ...
برو مسافر ... اشک من دیگر نمیریزد
به یاد خاطرات تو ... چشمهایم رو می بندم
خدا حافظ .. خدا حافظ .. برو هم بغض بارانم
خدا حافظ ... همدرد غمهایم .. دیگر نمیبارم ...
برو دیگر که دلتنگم ... برو هم بغض شیشه
برو مسافر ... خدا حافظ ... خدا حافظ ...
برو ای هم بغض بارانم ، برو اشک شبانه ام بدرقه راهت
کسی دیگر نمیماند ... در قلب سنگی من
کسی دیگر نمیخواند ، بی تو از دو چشم من
کسی دیگر نمیماند ... بجز یاد قلب مهربانت
کسی جایت رانمیگیرد .. برو ای هم بغض جاده
خدا حافظ ... خدا حافظ ... برو دیگر اشک من بدرقه راهت
برو ای هم بغض بارانم ... که دیگر بی تو نمیخندم
که دیگر بی تو نمیخندم ... بی تو نمیخندم ...
برو بی تو دیگر نمیخوانم ... ~
صدای گیتاری شکسته ... در افق های نگاهت ...
که دیگر اشکی نمیریزم به روی سیم گیتارم .
برو دیگر نمیخوانم ... برو دیگر که دلتنگم ...
من این آخرین شعرم را برای تو میخوانم ...

وقتی که چشات ابره ، پلکات چه مهی داره

آفتاب به نگاه تو ،‌کلی بدهی داره

 
 ماه روزا میاد مکتب ،‌پیش مژه ی نازت

بارون شده شاگرد ،‌شب تا سحر سازت

 پروانه میاد دورت ، تنها واسه ی مردن

 مردن پیش چشم تو ، یعنی همیشه بردن

 دریا شنیدم عصرا ،‌ موتو می زنه شونه

 راستی دیگه فهمیدم محض چی پریشونه

 پیش یه نگاه تو ، کوها همیشه موم ن

بیچاره گلا پیشت یه عمره که محکومن

 کوها تو زمستونا از دوره که پر برفن

 پیش تو میان هیچن ، در حد دو تا حرفن

 رنگین کمونم سادس ، پهلوی تو بی رنگه

 چشمای تو که باشه ، جای آسمون تنگه

 با اسم تو سیمرغا ، پر می کشن و می رن

 با برق نگاه تو می سوزن و می میرن

دربون دو چشماته ، هر چی نور و سیارس

 دفترچه ی ابرا از حرفای مژت پاره اس

صحراها زیر دستت گرما رو می آموزن

 زیبا آتیشا از رو چشمای تو می سوزن

قطبا زیر دست تو شیش ماه می بینن دوره

 تو قلب دائم شب ، دستات همیشه ظهره

جنگل با اون ‌آوازش تو چشمای تو گم شد

 شمشاد اومد و پیشت خم شد قد گندم شد

 من هر چی بگم از تو ، با او جذبت دوره

راس گفتی چه کاری بود ،‌ شاعر مگه مجبوره ؟

 من متهمم باشه ، تو داوری و قاضی

هم می تونی شاکی شی ، هم مهربون و راضی

 حرف حالا و فردا ،‌ مثل همیشس زیبا

 جز تو همه یعنی هیچ ، تو یعنی خود زیبا

ترانه را در سکوتم بشنو

                                     نور را در سیاهی ام ببین

                                                                          فانوس را در سرمای

                                        حضورم لمس کن

رود را بر خشکی کویر تجسم کن

                                     آغاز را در ختم روانم جستجو کن

                                                                           و رویا را در 

                                          بیداریم   بیفشان                             

دوست دارم آنقدر اشک بریزم که ابرها پیش چشمم خجل شوند

دوست دارم اسم قشنگت را روزی هزار بار بر درو دیوار بنویسم

بگزار از تو بگویم واز تو بنویسم.بگزار دلتنگی هایم را فریاد کنم

دوست دارم واژه دوستت دارم را در بند بند وجودم هک کنم

دوست دارم فرشتگان این کلام را برایت زمزمه کنند......